بررسی بیماری پارکینسون

در این مقاله به بررسی  علل، علائم، تشخیص و درمان بیماری پارکینسون می پردازیم.

زندگی کردن با بیماری

در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما درمان هایی برای کمک به کاهش علائم و حفظ کیفیت زندگی فرد در دسترس می باشد. این درمان ها عبارتند از:

• درمان های حمایتی، مانند فیزیوتراپی
• دارو
• جراحی(برای برخی افراد)

ممکن است در مراحل اولیه بیماری پارکینسون به هیچ درمانی نیاز نداشته باشید زیرا علائم معمولا خفیف هستند. اما ممکن است نیاز به تنظیم قرار ملاقات هایی با متخصص خود داشته باشید تا وضعیت شما تحت نظر باشد. همچنین یک برنامه مراقبتی باید با تیم مراقبت های بهداشتی و خانواده یا مراقبان شما ترتیب داده شود. در این قرار ملاقات به تشریح درمان ها و کمک هایی که در حال حاضر و احتمالا در آینده به آنها نیاز دارید پرداخته می شود.

در پایان این مقاله در مورد برنامه مراقبتی و نیز دستورالعمل های موسسه ملی بهداشت و مراقبت عالی در مورد بیماری پارکینسون بحث خواهد شد.

درمان های حمایتی

چندین روش درمانی وجود دارد که می تواند زندگی با بیماری پارکینسون را آسان تر نماید. همچنین این روش ها به شما کمک می کند تا با علائم خود به طور روزانه مقابله کنید. تلاش هایی برای افزایش دسترسی به این درمان ها در NHS به عنوان حمایتی برای بیماری پارکینسون در حال انجام است.

فیزیوتراپی در بیماری پارکینسون

فیزیوتراپیست می تواند با شما برای تسکین سفتی عضلات و درد مفاصل از طریق بعضی حرکات و نیز ورزش همکاری نماید. هدف فیزیوتراپیست آسان تر کردن حرکت و بهبود راه رفتن و انعطاف پذیری شماست. آنها همچنین سعی می کنند سطح تناسب اندام و توانایی شما را مدیریت امور برای خودتان بهبود بخشند.

کار درمانی

یک کاردرمانگر می تواند زمینه های دشوار زندگی روزمره شما نظیر لباس پوشیدن یا رفتن به مغازه را شناسایی کند. آنها می توانند به شما کمک کنند تا راه حل های عملی پیدا کنید و مطمئن شوید که خانه شما ایمن و به درستی برای شما تنظیم شده است. این موارد به شما کمک می کند تا استقلال خود را حفظ کنید.

گفتار و زبان درمانی

بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مشکلات بلع و مشکلات گفتاری دارند. یک گفتاردرمانگر و زبان درمانگر اغلب می تواند با آموزش تمرینات گفتار و بلع یا با ارائه فناوری کمکی به شما در بهبود این مشکلات کمک می کند.

توصیه های غذایی در بیماری پارکینسون

برای برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، ایجاد تغییرات در رژیم غذایی می تواند به بهبود برخی علائم کمک کند. این تغییرات می تواند شامل موارد زیر باشد:

• افزایش مقدار فیبر در رژیم غذایی و اطمینان از مصرف مایعات کافی برای کاهش یبوست
• افزایش میزان نمک در رژیم غذایی و خوردن وعده های غذایی کوچک و مکرر برای جلوگیری از مشکلات ناشی از فشار خون پایین، مانند سرگیجه هنگام بلند شدن سریع
• برای جلوگیری از کاهش وزن ناخواسته در رژیم غذایی خود تغییراتی ایجاد کنید.

اگر تیم مراقبت شما فکر می کند که ممکن است از تغییر رژیم غذایی خود سود ببرید، ممکن است به یک متخصص تغذیه مراجعه کنید، یک متخصص مراقبت های بهداشتی که برای ارائه ی توصیه های غذایی آموزش دیده است.

دارو

برای بهبود علائم اصلی بیماری پارکینسون مانند لرزش و مشکلات حرکتی می توان از دارو استفاده کرد. اما همه ی داروهای موجود برای همه مفید نیستند واثرات کوتاه مدت و بلند مدت هر کدام متفاوت است. معمولا از سه نوع اصلی دارو استفاده می شود:

• لوودوپا
• آگونیست های دوپامین
• مهارکننده های مونوآمین اکسیداز B

متخصص شما می تواند گزینه های دارویی شما از جمله خطرات مرتبط با هر دارو را توضیح دهد . همچنین وی در مورد اینکه کدام یک از داروها ممکن است برای شما بهترین باشد نیز صحبت می کند. البته با پیشرفت شرایط و تغییر نیازهای شما، بررسی های منظم مورد نیاز خواهد بود.

 

لوودوپا

اکثر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون در نهایت به دارویی به نام لوودوپا نیاز دارند. لوودوپا توسط سلول های عصبی مغز جذب می شود و به ماده شیمیایی دوپامین تبدیل می شود. این ماده برای انتقال پیام ها بین بخش هایی از مغز و اعصابی که حرکت را کنترل می کنند استفاده می شود. افزایش سطح دوپامین با استفاده از لوودوپا معمولا مشکلات حرکتی را بهبود می بخشد.

این دارو معمولا به صورت قرص یا مایع مصرف می شود. همچنین اغلب با سایر داروها مانند بنسرازید یا کاربیدوپا ترکیب می شود. این داروها از تجزیه لوودوپا در جریان خون قبل از اینکه فرصتی برای رسیدن به مغز داشته باشد جلوگیری می کنند. آنها همچنین عوارض جانبی لوودوپا را که در زیر ذکر شده است را کاهش می دهند:

• احساس بیمار بودن
• خستگی
• سرگیجه

اگر لوودوپا برای شما تجویز شده باشد، دوز اولیه معمولا بسیار کم است و به تدریج افزایش می یابد تا زمانی که اثر کند. در ابتدا لوودوپا می تواند باعث بهبود چشمگیر علائم شود. اما اثرات آن در طول سال های بعد می تواند کمتر ماندگار باشد. با از بین رفتن سلول های عصبی بیشتر در مغز، تعداد کمتری از آنها برای جذب دارو وجود دارد. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد هرازگاهی دوز افزایش یابد.

استفاده طولانی مدت از لوودوپا همچنین با مشکلاتی مانند حرکات غیر قابل کنترل و تند عضلانی و اثرات روشن – خاموش مرتبط است، جایی که فرد به سرعت بین توانایی حرکت (روشن) و بی حرکت بودن (خاموش) تغییر می کند.

آگونیست های دوپامین

آگونیست های دوپامین به عنوان جایگزینی برای دوپامین در مغز عمل می کنند. آنها در مقایسه با لوودوپا اثری مشابه اما خفیف تر دارند. آنها همچنین اغلب می توانند کمتر از لوودوپا تجویز شوند.  این دارو اغلب به صورت قرص مصرف می شود اما به صورت چسب پوستی نیز در دسترس می باشند.

گاهی اوقات آگونیست های دوپامین همزمان با لوودوپا مصرف می شوند، زیرا این امر امکان استفاده از دوزهای پایین تر لوودوپا را فراهم می کند. عوارض جانبی احتمالی آگونیست های دوپامین عبارتند از :

• احساس بیماری
• خستگی و خواب آلودگی
• سرگیجه

آگونیست های دوپامین همچنین می توانند باعث توهم و افزایش گیجی شوند. بنابراین باید با احتیاط مصرف شوند بویژه در بیماران مسن که بیشتر مستعد هستند. چنانچه خود شخص ممکن است متوجه بعضی مشکلات نشود، مهم است که مراقبان و اعضای خانواده نیز هر گونه رفتار غیر عادی را یادداشت نمایند و در اولین فرصت آن را با یک متخصص در میان بگذارند.

اگر برای شما دوره ای از آگونیست های دوپامین تجویز شده است، دوز اولیه معمولا برای جلوگیری از احساس بیماری و سایر عوارض جانبی بسیار ناچیز است. دوز به تدریج در طی چند هفته افزایش می یابد. اگر احساس بیماری مشکل ساز شود، پزشک شما ممکن است داروهای ضد بیماری تجویز کند.

یک عارضه بالقوه جدی، اما غیر معمول درمان، شروع ناگهانی خواب است. این معمولا زمانی اتفاق می افتد که دوز افزایش یابد. همچنین زمانی که دوز پایدار می شود فروکش می کند. معمولا به افراد توصیه می شود در صورت بروز این عارضه از رانندگی در حین افزایش دوز خودداری کنند.

مهارکننده های مونوآمین اکسیداز B

از جمله مهارکننده های مونوآمین اکسیداز سلژیلین و رازگیلین، جایگزین دیگری برای لوودوپا برای درمان بیماری پارکینسون اولیه هستند. آنها اثرات آنزیم یا ماده مغزی که دوپامین را تجزیه می کند را مسدود می کنند و سطح دوپامین را افزایش می دهند.

هر دو سلژیلین و رازگیلین می توانند علائم بیماری پارکینسون را بهبود بخشند.، اگرچه اثرات آنها در مقایسه با لوودوپا ناچیز است. آنها را می توان در کنار لوودوپا یا آگونیست های دوپامین استفاده کرد. عوارض جانبی آنها عبارتند از:

• احساس بیماری
• سر درد
• درد شکم
• فشار خون بالا

درمان های غیر خوراکی بیماری پارکینسون

هنگامی که کنترل علائم پارکینسون تنها با قرص دشوار می شود، می توان تعدادی درمان دیگر را نیز در نظر گرفت.

آپومورفین

یک آگونیست دوپامین به نام آپومورفین را می توان به صورت زیرپوستی تزریق کرد.

• یک بار تزریق، در صورت لزوم
• تزریق مداوم با استفاده از یک پمپ کوچک که روی کمربند، زیر لباس یا در یک کیسه حمل می شود.

دودوپا

اگر نوسانات شدید روشن و خاموش دارید، ممکن است از نوعی لوودوپا به نام دودوپا استفاده شود. این دارو به صورت ژلی است که به طور مداوم از طریق لوله ای که از دیواره شکم شما وارد می شود به روده شما پمپ می شود.

یک پمپ خارجی به انتهای لوله متصل است که شما آن را با خود حمل می کنید. حدود 25 مرکز تخصصی علوم اعصاب در بریتانیا این درمان را ارائه می دهند. این تنها در صورتی در دسترس است که نوسانات روشن و خاموش یا حرکات غیر  بسیار شدید داشته باشید.

عمل جراحی

اکثر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون با دارو درمان می شوند، اگر چه در برخی موارد از نوعی جراحی به نام تحریک عمقی مغز استفاده می شود. اگر جراحی در نظر گرفته شود، متخصص شما در مورد خطرات و مزایای احتمالی با شما صحبت خواهد کرد.

تحریک عمیق مغز در بیماری پارکینسون

تحریک عمیق مغز شامل کاشت یک مولد پالس شبیه به ضربان ساز قلب در دیواره قفسه سینه است. این به یک یا دو سیم ظریف در زیر پوست متصل می شود و دقیقا در مناطق خاصی از مغز شما وارد می شود.

یک جریان الکتریکی کوچک توسط ژنراتور پالس تولید می شود که از طریق سیم می گذرد و بخشی از مغز شما را که تحت تاثیر بیماری پارکینسون قرار گرفته است تحریک می کند. اگرچه جراحی بیماری پارکینسون را درمان نمی کند اما می تواند علائم را برای برخی افراد کاهش دهد.

درمان علائم اضافی

علاوه بر علائم اصلی مشکلات حرکتی، افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می توانند طیف گسترده ای از علائم اضافی را تجربه کنند که ممکن است نیاز به درمان جداگانه داشته باشند. این شامل:

• افسردگی و اضطراب: این را می توان با اقدامات مراقبت از خود مانند ورزش، درمان روانشناختی یا درمان دارو درمان کرد.
• مشکلات بی خوابی: این را می توان با ایجاد تغییراتی در روال عادی قبل از خواب بهبود بخشید.
• اختلال نعوذ: این را می توان با دارو درمان کرد.
• تعریق بیش از حد: این می تواند با استفاده از داروهای ضد تعریق تجویزی یا جراحی در موارد شدید کاهش یابد.
• مشکلات بلع: این مشکل را می توان با خوردن غذای نرم شده یا با استفاده از لوله تغذیه موارد شدیدتر بهبود بخشید.
• آبریزش بیش از حد آب دهان: می توان با تمرینات بلع یا جراحی یا دارو در موارد شدید این مشکل را بهبود بخشید.
• بی اختیاری ادرار: این را می توان با ورزش هایی برای تقویت عضلات کف لگن، دارو یا جراحی در موارد شدید درمان کرد.
• زوال عقل: در برخی موارد می توان با درمان های شناختی و دارو درمان کرد.

آزمایشات بالینی

پیشرفت های زیادی در درمان بیماری پارکینسون در نتیجه آزمایشات بالینی حاصل شده است. در این موارد، ترکیب های درمانی جدید با درمان های استاندارد مقایسه می شوند. تمامی کارآزمایی های بالینی به دقت نظارت می شوند تا اطمینان حاصل شود که ارزشمند و ایمن هستند. شرکت کنندگان در کارآزمایی های بالینی گاهی اوقات به طور کلی بهتر از کسانی که در مراقبت های معمولی هستند عمل می کنند.

 

اگر از شما پرسیده شود که آیا می خواهید در یک آزمایش شرکت کنید یک برگه اطلاعاتی در مورد آزمایش به شما داده می شود. اگر می خواهید شرکت کنید، از شما خواسته می شود یک فرم رضایت نامه را امضا کنید. شما می توانید از شرکت در کارآزمایی بالینی خودداری کنید یا از آن صرف نظر کنید بدون اینکه بر مراقبت شما تاثیر بگذارد.

 

درمان های مکمل و جایگزین بیماری پارکینسون

برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دریافتند که درمان های مکمل به آنها کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشند. بسیاری از درمان ها و درمان های مکمل ادعا می کنند که علائم بیماری پارکینسون را کاهش می دهند. اما هیچ مدرک بالینی وجود ندارد که آنها در کنترل علائم بیماری پارکینسون موثر باشند.

اکثر مردم فکر می کنند درمان های مکمل هیچ اثر مضری ندارند. اما برخی از آنها می توانند مضر باشند و نباید به جای داروهای تجویز شده توسط پزشک استفاده شوند.

برخی از انواع داروهای گیاهی در صورت مصرف با برخی از انواع داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری پارکینسون، می توانند به طور غیر قابل پیش بینی تداخل داشته باشند. اگر به دنبال استفاده از یک درمان جایگزین همراه با داروهای تجویز شده خود هستید، ابتدا با تیم مراقبت خود مشورت کنید.

چنانچه علاقمند به بازدید از صفحات ترالی پزشکی و دندانپزشکی، تخت پوست و زیبایی، انواع تخت معاینه، ترالی احیا و تخت ژنیکولوژی می باشید، بر روی لینک های مربوطه کلیک نمایید.